امانت خدا بر زمین مانده بود . آدمیان می گذشتند بی هیچ باری بر شانه هایشان

خدا پیامبری فرستاد تا به یادشان بیاورد  ، قول نخستین و بیعت اولین را

پیامبر گفت: ای آدمیان! ای آدمیان!این امانت از آن شماست. بر دوشش کشید.

این همان است که زمین و آسمان را توان بر دوش کشیدنش نیست.

پس به یاد آورید انسان را و دشواریش را.

 اما کسی به یاد نیاورد. پیامبر گفت: عشق است.عشق است که بر زمین مانده است.

مجال، اندک است و فرصت کوتاه.

شتاب کنید وگرنه نوبت عاشقی می گذرد.

اما کسی به عشق نیندیشید.

پیامبر گفت: آنچه نامش زندگی است، نه خیال است و نه بازی. امتحان است.

و تنها پاسخ به آزمون زندگی ، زیستن است، زیستن.

اما کسی آزمون زندگی را پاسخ نگفت.

و در این میان کودکی که تازه پا به جهان گذاشته بود، با لبخندی پیامبر را پاسخ گفت .

زیرا پیمانش را با خدا به یاد می آورد.

آنگاه خدا گفت:به پاس لبخند کودکی، جهان را ادامه می دهیم...

                                                                         گزیده ای از یادداشت های

                                                                              عرفان نظری آهاری